Kwestia poranków

W zasadzie lubię wstawać rano. Ale "moje" rano to tak dziewiąta, dziesiąta naszego czasu.
6.30, o której dzwoni mój budzik to ciemna noc i nienawidzę wstawać o tej porze. Moja niecheć jest tak duża, że gdy zwlokę się, pomarudzę przy ubieraniu, włączę muzykę i nakarmię kota (mój żołądek jest karmiony dopiero w pracy, gdy się obudzi), gdy mam za sobą wszystkie poranne przygotowania i w butach pakuję się do łóżka żeby dać buziaka Mojemu Mężczyźnie, który wstaje o 8, mam ochotę wrzeszczeć: Nienawidzę cię!

I w tym właśnie ułamku sekundy, gdy jestem ubrana i pełna wewnętrznego poczucia niesprawiedliwości, a on leży wyciągnięty na mojej stronie łóżka, wśród wszystkich poduszek, zawinięty w ciepły kocyk, zaspany, czasem z kotem tuż obok (najedzonym i gotowym do dalszej drzemki), w tym właśnie ułamku sekundy zdarza mi sie nienawidzić go do spiku kości. Tak na serio, żywiołowo, z całą siłą emocji jaskiniowca pozbawionego hamulców moralnych.

Nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia. Może kiedyś z tego powodu bym je miała, wszak nienawiść to grzech, ale powiedzmy sobie szczerze, nie można być winionym za uczucia. Ta nienawisć jest chwilowa, całkowicie sobie zdaję sprawę z jej podstaw i pozwalam temu jaskiniowcowi wewnątrz moich zwojów na chwilowy kop emocjonalny.

Mam niejasne przeczucie, że przesadne tłamszenie, czy rozdrapywanie tej nienawiści szponami wyrzutów sumienia szybko doprowadziłoby do sytuacji gdy szalona kobieta z piskiem opon podjeżdża pod gmach sądu i wrzeszcząc "macie czego chcieliście!" przez otwarte okno wyrzuca głowę swojej matki, którą dopiero co zarąbała w kuchni tasakiem do mięsa (kto wie, z jakiej ksiażki pochodzi ten motyw?).

W kazdym razie przebłysk nienawiści kończy się tak błyskawicznie jak sie zaczął, jeszcze przez chwilę pozwalam jaskiniowcowi powygrażać maczugą i powykrzykiwać brzydkie słowa, następnie pędzę do pracy.

Wczoraj, jako że zostawałam w domu, miałam niebywałą przyjemność spania dłużej, podczas gdy MM musiał wstać i pójść do pracy. Prawie widziałam to narastajace pragnienie, żeby zadzwonić i wziąć urlop, wręcz pławiłam sie w ciepłych promieniach jego zazdrości, a gdy przytulił się i grobowym głosem powiedział:
- Nienawidzę cię w tej chwili.

Z radością odpowiedziałam: Tak jak ja ciebie prawie każdego poranka :)

Wtulanie sie w cieplutkie poduszki leżące po jego stronie łóżka było wyjątkowo przyjemne.