Nadchodzi taki czas w życiu każdego człowieka...

Ranek, 7.45 wleczemy sie z koleżanką pustą uliczką w kierunku miejsca pracy. Kumpela: Ale fajnie, co? Ja:... Kumpela: Dzis wyciągnę rower, obdrapię go z zeszłorocznego błota, nasmaruję i w weekendzik pomkniemy nad Rusałkę. Ja:... Kumpela: Może się wybierzecie z nami? Ja (z pasją): Jeszcze czego. Mam zamiar przez weekend porządnie sie napromieniować, spuścić żaluzje i czytać Johna Saula przy lampce nocnej. W zasadzie to się zdarza co rok.

• Nagle zaczynam czuć się gorzej.
• Śnieg topnieje i idać wszystkie psie kupy na chodnikach i trawnikach. Będą tak świecić aż trawa ich nie pożre.
• Wszystkie koleżanki w typie barbie przebierają nóżkami i zapisują się do solarium, zeby przez przypadek nie być mniej opaloną gdy już trzeba będzie pokazać brzuch.
• Widać wszystkie plamy na szybach (to mnie akurat nie rusza, nigdy nie myję okien).
• Słońce świeci pod jakimś dziwnym kątem i w dodatku jest jasno gdy wychodzę z pracy.
• Organizm przyzwyczajony do mroku i zimna ma ochotę wpełznać do jakiejś piwnicy, napić się ciemnej Fortuny i zapalić aromatyzowanego papierosa. Albo przynajmniej napromieniować się przed ekranem.
• Jest jasno! Głowa mi pęka od dwóch tygodni od nadmiaru słońca.

Cholerne przedwiośnie! Jedyny plus to że można nosić krótkie spódniczki