Taki ktoś

Czasem spotyka się osobę, która diametralnie zmienia nasz pogląd w pewnej sprawie. Niezależnie, czy to dotyczy jedynego słusznego rodzaju butów, spojrzenia na fantastykę, kwestii wiary - takie osoby są i już.
Najzabawniejsze jest to, że czasem robią to zupełnie nieświadomie, po prostu będąc sobą. O takim oddziaływaniu marzą rzesze handlowców, oazowców i wyznawców Jehowy :) - wiecie, to mityczne świecenie przykładem z taką siłą, że innym pod wpływem tego blasku otwierają się oczy.
Chyba nigdy nie spotkałam tego typu oddziaływania na forach internetowych, bo dyskusja w nikły sposób wpływa na zmianę stanowiska, do tego potrzebny jest naprawdę silny bodziec zmieniający podstawy części "świata".

Był czas, kiedy swoje upodobania horrorowe traktowałam z przymrużeniem oka: wpływ miało na to ogólne stanowisko mojego otoczenia wobec tego typu książek. Panie bibliotekarki odkładały dla mnie sterty wydań kieszonkowych z westchnieniem "ale przynajmniej czyta coś jeszcze" (na zasadzie: jest nadzieja, że jednak zagustuje w Dostojewskim), polonistki tolerowały wtręty w wypracowaniach jeśli tylko dorzucałam słówko o Dziadach czy innym sucharze literackim, przyjaciółki zaczytywały się wierszami Nicka Cave'a i traktowały moje skłonności do Mastertona czy Herberta jak drobny odchył w granicach normy. Coś jak sympatię panny z klasy średniej do muskularnych mechaników czy budowlańców. Niezbyt smaczne, ale nie naganne :P

Na początku lat 90' idea Internetu, for dyskusyjnych i innych takich była mi całkiem obca, nie mogłam zatem skonfrontować swoich sympatii, a informacje zwrotne, które otrzymywałam od ludzi mnie otaczających były raczej pobłażliwej natury z dużą domieszką nadziei, że kiedyś mi to minie. Ale jakoś nie chciało.

Na początku studiów spotkałam kogoś, kto zmienił moje nastawienie i naprawdę poprawił samoakceptację. Ten ktoś był współlokatorem Mojego Mężczyzny i pojawił się pewnej zimowej nocy zupełnie nieoczekiwanie na stancji przerobionej z garażu. Może kiedyś ujawnię szczegóły tego pojawienia się, bo zamieszana w to kanapa (w której byłam zamknięta) i pani Solarska, którą zupełnie serio podejrzewaliśmy o przynależność do innego gatunku, albo przynajmniej krzyżowanie się z Wielkim Przedwiecznym, to wszystko zasługuje na osobną historię.

W każdym razie Łukasz przybył niespodziewanie i nie wiadomo, kto był bardziej zaskoczony: my, widząc faceta o wyglądzie zarośniętego, wyrośniętego ponad normę Rumcajsa, czy on, wmanewrowany przez panią Solarską w mieszkanie z obcym gościem (nie mówiąc o mnie w schowku na pościel).
Łukasz kupował tuzinami literaturę, którą nawet ja miałam w bardzo niskim poważaniu: jakieś opowiadania do systemów, historie Pani Bólu, książki źle tłumaczone, wydawane nie po kolei, wyprzedawane przez antykwariaty kompletami (wbrew nazwie niekompletnymi). Na wszystkie pytania odpowiadał: Ale ja to lubię! To jest zajebiste!

I wiecie co? Nie szukaliśmy nawet powodu, by mu tłumaczyć, ze ta literatura obsysa. On natomiast nie szukał powodów, ani wytłumaczeń, nie bawił się w erystykę, ani nie szukał w necie (miał do niego dostęp znacznie wcześniej niż my) teorii i wszystkich tych sztuczek, które zapewne zna każdy z Was by zastosować je w obronie "swoich przekonań". Było to w pewien sposób tak "popkulturowe", że nas powaliło na kolana. W jego przypadku był to odpowiednik siły przekonywania nie opierający się na zarzuceniu argumentami czy haczykach słownych. Była to czysta siła oddziaływania, pewnego rodzaju szczerość, która wytrącała nam broń z ręki. Nie udawał, że ta literatura jest czymś więcej niż była, ale też nie był to powód do rezygnacji z niej.

Ja nie mam takiej siły przekonywania, moje przekonania potrzebują podpórki w postaci wartościowania, ale... świadomość, że coś, co mi się podoba ma wartość, dlatego że mi się podoba, a nie odwrotnie, jest czymś fajnym. Czasem myślę, że moje zamiłowanie do czytania mogło się przerodzić w schematyczne wyznawanie uznanych wartości i jakoś mnie nie bawi ta wizja.

Czasami sięgam na zakurzoną półkę po Herberta (bardzo niedoceniany pisarz) czy Tanith Lee i mając świadomość grafomańskich kawałków, mówię: rety, ta historia ma potencjał. Ona żyje i potrafi się podobać, zupełnie jakby autor rzucił na nią zaklęcie. Naprawdę, to straszna frajda umieć cieszyć się książką bez brzęczących nad głową wymagań, których konieczność narzuciła nam pani od polskiego.
Z drugiej strony, czy doceniłabym poznanie takiej osoby jak Łukasz, gdyby nie sztywne reguły, które usiłowały mi wpoić nauczycielki?